Rzekotka drzewna

Jedyny polski przedstawiciel rodziny rzekotkowatych, zamieszkującej głównie tropiki. Dzięki palcom zakończonym przylgami oraz szeregowi innych przystosowań (spłaszczenie ciała, duża skoczność) znakomicie czuje się wśród wyższej roślinności, sprawnie poruszając się po liściach drzew i krzewów. Barwa ciała zazwyczaj soczysto-zielona, lecz płaz potrafi ją zmieniać (głównie w zakresie żółci i brązów), dzięki czemu dostosowuje się aktualnych kolorów liści w swoim otoczeniu. Gruczoły skórne rzekotki produkują substancje toksyczne. Gatunek chroniony, zarówno w prawie polskim (ścisła ochrona gatunkowa) jak i Unii Europejskiej. Ze względu na obfitość dogodnych siedlisk rzekotka drzewna należy do pospolitszych płazów w Dolinie Baryczy. Występuje wśród zarośli na wszystkich dużych kompleksach stawów, jak również przy nawet niewielkich oczkach wodnych czy rowach. Można ją obserwować wszędzie tam, gdzie blisko zbiorników wodnych różnej wielkości (od największych stawów po niewielkie oczka, rowy czy nawet większe kałuże) występują drzewa i krzewy liściaste, albo przynajmniej wyższa roślinność zielna o odpowiednio szerokich liściach.

Mimo iż w samej wodzie rzekotki przebywają tylko podczas krótkiego okresu godów (maj-czerwiec), to w pozostałym okresie aktywności rocznej rzadko oddalają się od wody na więcej niż kilkaset metrów. Ważnym czynnikiem umożliwiającym wykorzystanie danego zbiornika wodnego jako miejsca godów i rozrodu rzekotek jest niewystępowanie w nim ryb. Rzekotki opuszczają miejsca letargu zimowego zwykle na przełomie marca i kwietnia. Po godach przypadających głównie na maj i czerwiec można spotkać ten gatunek na roślinach w sąsiedztwie wód. Okres aktywności rocznej trwa zazwyczaj do początku października. W okresie godowym, oraz w mniejszym stopniu późnym latem, usłyszeć można niezwykle donośny rechot samców, zwykle wielu osobników jednocześnie, słyszalny nawet z odległości 1 km