Czapla siwa

Czapla siwa jest najpopularniejszą i najpospolitszą przedstawicielką swojego rodzaju w całej Europie. Ptak ten przypomina nieco swoim wyglądem żurawia. Nieco tajemnicza i posągowa sylwetka czapli sprawia wrażenie, że ptak ten wywodzi się z prehistorii Ziemi. Czapla ma długie, szczupłe, żółto - brązowe nogi, na których usadowiony jest regularny, krągły popielato upierzony tułów, esowato wygięta, jasnobeżowa, dość długa szyja oraz niewielka, biała głowa. Głowa czapli charakteryzuje się ciemnym, prawie czarnym upierzeniem na wysokości ciemienia oraz ozdobnymi, imponującymi w okresie godowym piórami na potylicy tworzącymi charakterystyczny dziób. Niewielka głowa zakończona jest pokaźnym, dużym dziobem, który jest długi, ostro zakończony. Dziób na co dzień szarawo – żółty, w okresie godowym jest dość mocno pomarańczowy, czym czapla zdecydowanie zwraca na siebie uwagę.

Skrzydła czapli, tułów oraz ogon są szare. Co ciekawe popielato ubarwione pióra czapli są od spodu białawe. Końce skrzydeł są zaokrąglone i zabarwione na czarno. Także na środku skrzydeł znajduje się czarna plama. Jednak to nie wszystkie charakterystyczne barwy czapli. Ptak ten posiada jasnobeżową, miejscami białawą szyję, która wzdłuż na całej swojej długości posiada swoiste ciemne plamki, tworzące razem pionowe linie. Młode osobniki są w całości szarawe, mają znacznie ciemniejszy wierzch głowy oraz ciemniejsze nogi i dziób. Charakterystyczna dla czapli, dziwnie wygięta szyja, wynika z jej budowy anatomicznej. Co ciekawe, czapla nie potrafi wyprostować szyi, dlatego także w trakcie lotu, wycofuje głowę, chowając ją w skrzydła. Patrząc w niebo, z pewnością poznamy charakterystyczną sylwetkę czapli, która bezszelestnie przemierza przestworza i wydobywa z siebie tak charakterystyczny dźwięk, że obudziłaby nim nawet umarłego.

Zła sława czapli

Czapla to ptak, który zauważy nas szybciej, niż my jego. Z uwagi na niezbyt przyjemne doświadczenia z człowiekiem, ptak ten jest niezwykle płochliwy i strachliwy. Zwykle zachowuje bezpieczny, duży dystans, który zaargumentowany jest przykrymi wspomnieniami. Z uwagi na uwielbienie dla ryb, które są głównym składnikiem ptasiego menu, czaple od wieków są niezbyt nielubiane przez człowieka. Mimo, iż ciężko im się dziwić, ludzie od dawien dawna przepędzali czaple zwłaszcza te, stołujące się nad stawami hodowlanymi. Dorosła czapla potrafi bowiem zjeść w ciągu całego dnia od trzystu do pięciuset gramów ryb. Są to co prawda niewielkie rybki osiągające około dziesięciu centymetrów długości, jednak w porywach czapla wyłowi także z wody półkilogramowego karpia, którego straszliwie zniszczy, nie będąc w stanie go połknąć w całości.

Czapla charakteryzuje się dużym doświadczeniem i sprytem podczas żerowania. Ptak ten dostojnie, spokojnie i majestatycznie brodzi w wodzie w taki sposób, aby nie spłoszyć potencjalnego posiłku. Podczas brodzenia czapla jest niczym wytrawny wędkarz, potrafiąc cierpliwie czekać na niczego nieświadome ofiary. Ptak ten staje na jednej nodze i czeka, a gdy zauważy rybę, która podąża na mieliznę, szybkim i sprawnym ruchem chwyta i połyka zdobycz w całości. Żer dorosłych czapli jest negatywnym zjawiskiem dla hodowlanej działalności człowieka. Jednak z uwagi na coraz większą liczbę turystów, czaple coraz częściej opuszczają sztuczne zbiorniki i stawy hodowlane, na rzecz ekosystemów naturalnych, bardziej spokojnych i dalekich od bytności człowieka.

Patrząc jednak przychylniej na czaple, trudno im się dziwić, że tak upodobały sobie smaczne ryby. Czaple to nie jedyne ptaki żywiące się rybami. Kormorany czy perkozy także uwielbiają rybie menu. Jednak jadłospis czapli nie jest tak monotonne. Poza rybami, czaple zajadają się także drobnymi płazami i ssakami, a także wodnymi bezkręgowcami. Ptak ten zadowoli się mięczakami, a czasami potrafi także złapać w locie owada, na którego także się skusi.

Lęgi i gniazdowanie

Czaple osiągają swoją dorosłość po osiągnięciu dwóch lat. Wówczas czaple łączą się w pary i szukają miejsca do budowy gniazda. Warto zaznaczyć, że zarówno budowaniem, jak i wysiadywaniem jaj zajmuje się zarówno samica, jak i samiec. Czaple to ptaki gniazdujące kolonijnie, tworząc tak zwane czaplińce. Rzadko zdarza się, aby para czapli gniazdowała samotnie, ukryta w szuwarach czy trzcinowiskach. Pospolicie czaple budują gniazda stadnie, wysoko na drzewach.

Mimo, iż gniazda budowane są etapowo, często są one niestabilne i spadają z dużych wysokości, niszcząc przy tym często złożone jaja. Czaple tworzą podstawę gniazda z grubych, solidnych gałęzi, które uzupełniają o mniejsze gałęzie, pędy traw i innych roślin, a także korzonki roślin. Wierzchnią warstwę gniazda stanowi miękki puch, liście i fragmenty roślin. Czaple, zarówno budowanie gniazda jak i wysiadywanie jaj i zdobywanie pokarmu wykonują naprzemiennie. Zawsze jeden osobnik chroni gniazdo, jaja i pisklęta zarówno przed drapieżnikami, jak i wrogo nastawionym człowiekiem.

Samica gniazduje tylko raz w roku, składając od trzech do pięciu jaj, które wysiadywane jest przez niecały miesiąc. Rodzice opiekują się swoim potomstwem zaglądając do gniazda, karmiąc młode pisklaki i ogrzewając je. Po pięćdziesięciu dniach młode czaple opanowują pierwsze wyloty z gniazda, jednak jeszcze długo będą do niego powracać.

Znając powszechną niechęć człowieka do czapli oraz ich dużą śmiertelność w pierwszym roku życia warto pamiętać, że czapla siwa jest objęta częściową ochroną gatunkową.